Al die keuzes...
Gisteren was het dan zover, voor mijn dochter een spannend moment. Het voorlopig schooladvies. Met z'n drietjes op gesprek om aan te horen in welk vakje ze het beste past. Het was het vakje waar papa en mama al aan hadden gedacht. Een prima vakje.
Ze zit in groep 7 en is al op een middelbare school geweest om te kijken. Te zien, aan te voelen en te beslissen wat het beste bij haar past. Een keuze maken op 10 jarige leeftijd, voor na de basisschool de volgende vier jaar. Groep 8 moet nog komen, maar het vakje is eigenlijk al bepaald.
Dan komt die middelbare school. Een tijd waarin je wisselt van je vertrouwde school, je "basis", naar een school vol onbekende gezichten, leraren en andere vakken. Midden in de tijd waarin je misschien ook nog gaat puberen. Keuzes maken wie je nieuwe vrienden worden, of je wel ergens bij wilt horen of lekker jezelf blijft, welke vakken je kiest voor je eind-examen. Dat examen moet nog gaan komen, maar je moet eigenlijk al kiezen wat je hierna wilt gaan doen. Al die keuzes...
Dan heb je nog dat verdomde internet. Aan de ene kant een zegen, aan de andere kant een vloek. Want, je weet het allemaal niet zo goed. Al die stomme keuzes. Je ziet van alles voorbij komen, rolmodellen, idealen, bloggers en vloggers. Je ouders zeuren aan je kop, je vriendje maakt het uit. Je hebt ruzie met een vriendin en haalt ook nog een onvoldoende voor dat ene stomme vak.
Het moet allemaal snel en het liefst perfect. De druk is hoog, de welbekende lat wordt al net zo neergelegd. Een zes of zeven is niet voldoende, er wordt van alles gemeten en gemonitord. Gelukkig zijn vriendjes hier nog niet aan de orde en dat verdomde internet is door ons beperkt en onder controle. Maar al dat meten en monitoren, dat gebeurt al vroeg. Aan de hand van grafieken, cijfers en momentopnames worden vakjes bepaald en moeten er keuzes gemaakt worden.
Jeugd heeft dan de afgelopen jaren ook nog de vette pech gehad te belandden in lock-downs en hebben moeten leren omgaan met nieuwe regels en wetgeving. Sociale ontwikkeling stond stil, die oh zo belangrijke fysieke interactie ook. De kans om samen te groeien als klas, groep of team bestond niet meer. Daarnaast was er lang geen vooruitzicht op beter of anders. Toch is daar die toets, die keuze, die verandering. Vol in je ontwikkeling gaat het allemaal veel te snel, in je hoofd raast er van alles maar kan je er geen kant mee op. Een beetje zoals de foto geplaatst bij deze blog. Dolend in een bos, geen idee welke richting je op moet.
Vandaag las ik dat de helft van de Twentse jongeren last heeft van psychische klachten en stress ervaart. Dat vind ik een schrikbarend hoog aantal, maar voor een deel wel verklaarbaar denk ik. GGD's kunnen het niet meer aan. Wachtlijsten worden te lang. Nou ben ik geen psycholoog of kinderpsychiater, maar hebben al deze jongeren wel echt deze zorg nodig of zou het ook anders kunnen?
Nou klinkt het voor een jongere misschien niet aantrekkelijk, een wandelcoaching. Hoe suf is dat! Maar ik weet zeker dat ik je het tegendeel bewijzen kan. Dat ik die stress bij je weg kan nemen en je een zetje in de goede richting kan geven. Leer keuzes maken zodat jij op een fijne en gelukkige manier je eigen weg kan bewandelen. Je bent het waard namelijk!
Reageer