Maar hoe dan?
Dat wordt me wel eens gevraagd, hoe ik dat dan doe als ik iemand coach. Of ik bepaalde technieken of methodes toepas en welke theorie ik dan gebruik.Toen ik praktijk examen moest doen in Utrecht zei de examinator: "Je hebt geen boeken of methode nodig Roel, je past het van nature toe". Een groter compliment kon ik naast het slagen voor het examen niet krijgen natuurlijk!
Die theorie heb ik ergens in mijn grijze cellen opgeslagen, handig voor het geval ik er écht niet meer uitkom. Een soort van back-up, iets waar ik altijd op terug kan vallen. Maar zoals wel vaker, de theorie is niet de praktijk. Tenminste, dat is mijn ervaring. Een gezamenlijke klik tussen mij en de coachee is het allerbelangrijkste zeg ik altijd. Je kan nog zoveel theorie en nog zoveel van jezelf meenemen, is de klik er niet? Dan wordt het heel lastig.
Er vanuit gaande dat die klik er wel is, dan pas ik vooral mijn eigen ik toe in een coaching. Authentiek, geen bullshit en realistisch. Daar kan je dan ook wel een bak aan levenservaringen aan toevoegen. Die solo wandelingen die ik onderneem, op mezelf aangewezen zijn in het onbekende doen veel met een mens. Daar groei je van, daar verander je van. Het is één grote leerschool naast het grote avontuur dat het al is.
Ik nam veel mee onderweg naast die dikke tas op mijn rug. Er was ook veel mentale bagage. Veel van mijn levenservaringen waren nog niet afgesloten. De dood van mijn vader, mijn vroege jeugd. Achtervolgd, geslagen, geschopt, vernederd en uitgelachen. Een drugsverslaving en in aanraking komen met justitie. In je puberjaren een vriend en veel familie verliezen.
Op zestien jarige leeftijd zorg leveren aan een bed, mensen zien doodgaan, kinderen zien sterven. Daarna was er die ervaring als jong volwassene, bij het GAK/UWV in de loketten. De hele maatschappij voor mijn neus gehad, zoveel gezien, zoveel geleerd. Op mijn 21e kreeg ik de diagnose clusterhoofdpijn (suicide headache) en moest ik leren omgaan met hevige pijn.
Toen kwam daar de tijd, de tijd van vrijheid. De tijd van de wereld ontdekken. Een jaar lang alleen de tropen in, naast alle "standaard" toeristische dingen ben ik veel van het bekende pad afgereisd. Geleefd en gewoond bij locals, bruiloften, geboortes en verjaardagen gevierd. Maar ook samen mensen weggebracht, verdriet gedeeld en geleerd met heel weinig gelukkig te zijn.
Ik heb mensen zien doodgaan op straat, kinderen zien spelen in het riool. Ik heb de Big Tiger in Bangkok van binnen gezien en Engelse les gegeven op Thaise scholen. Daarna "settelde" ik me een beetje, haalde mijn diploma Coaching & Begeleidingskunde en werkte elf jaar bij een zorgverzekeraar.
Inmiddels heb ik grote delen van Europa te voet afgelegd en zijn deze levenservaringen afgesloten en ben ik wie ik ben. Inmiddels ben ik vader en wordt mijn dochter deze week alweer elf jaar oud. Dat alles, dat alles is hoe ik coach.
Momenteel schrijf ik een boek over deze ervaringen, deze ervaringen gebundeld in een dagboek over een avontuur van 181 dagen te voet door Turkije en de Balkan.
Ik heb gemerkt dat ik mensen kan inspireren en motiveren. Dat ik verandering en groei teweeg kan brengen. Daar kan ik alleen maar heel erg dankbaar voor zijn!
Wil jij ook groeien en leren je eigen weg te kiezen als individu, team, groep of bedrijf?
Maatwerk is mogelijk! Laat mij je helpen en neem contact met me op!
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)
Comments (1)
Daniël Schmidt
Roel, je bent een inspirator om energie van re krijgen